Dziś mija 60. rocznica wyrzucenia z Ziemi Łajki – przybłędy z Moskwy, by stać się pierwszym psem w kosmosie. Na cześć tej okazji, oto artykuł Duncana Geere'a na temat pełnej historii radzieckiego zespołu kosmicznego psów.
Psy są najlepszymi przyjaciółmi człowieka od dziesiątek tysięcy lat. Ich doskonałe zdolności śledzenia sprawiły, że były nieocenione dla wczesnych łowców-zbieraczy.
Związek ten utrzymuje się do dziś, ale szczyt więzi przyjaźni między tymi dwoma gatunkami mógł nastąpić w 1957 roku, kiedy na ulicach Moskwy wyłapano trzyletniego kundelka. Ważyła około sześciu kilogramów i uważano ją za częściowo husky, a częściowo terierkę. Nadano jej różne przezwiska, w tym Kudryavka (Małe Kręcone).
Po przeżyciu kilku ostrych rosyjskich zim, Łajka była idealnym kandydatem do eksperymentalnego programu prowadzonego przez rząd sowiecki. naukowiec medyczny pracujący dla programu kosmicznego, Władimir Jazdowski , wystrzelił kilka psów na wysokość ponad 450 km w rakietach ciśnieniowych, a Laika została wybrana do wzięcia udziału.
Łajka: oryginalny sowiecki pies kosmiczny. Obraz: Dozwolony użytek.
kiedy Google Earth zaktualizuje mój dom?
Podczas gdy Stany Zjednoczone testowały swój program rakietowy na małpach, z których około dwie trzecie zmarły, Związek Radziecki wybrał psy ze względu na ich zdolność do wytrzymywania długich okresów bezczynności. Wykorzystywano tylko bezpańskie suczki, ponieważ uważano, że lepiej poradzą sobie z ekstremalnym stresem związanym z lotami w kosmos, a skafandry zaprojektowane na potrzeby programu były wyposażone w urządzenie do zbierania kału i moczu, które działało tylko w przypadku samic.
Zobacz powiązane Strzelba kosmiczna to nie powrót do uzbrojonych astronautów Alkohol w kosmosie: od wina komunijnego do whisky o zerowej grawitacji Kiedy po Nowych Horyzontach ponownie odwiedzimy zewnętrzny Układ Słoneczny? Psy zostały dokładnie przeszkolone przed podróżą. Obejmowało to stanie nieruchomo przez długi czas, noszenie skafandrów kosmicznych, zamykanie w coraz mniejszych pudłach przez 15 do 20 dni, jazdę w wirówkach symulujących duże przyspieszenie startu i umieszczanie w maszynach symulujących wibracje i głośne dźwięki rakieta.
Pierwszą parą psów, która poleciała w kosmos, byli Dezik i Tsygan (Cygan), którzy 22 lipca 1951 doszli do 110 km i następnego dnia zostali odzyskani bez szwanku. Dezik powrócił w kosmos we wrześniu 1951 roku z psem o imieniu Lisa, ale żaden z nich nie przeżył. Po śmierci Dezika Tsygan został adoptowany przez Anatolij Błagonrawow , lekarz, który później ściśle współpracował z USA w szczytowym momencie zimnej wojny, aby promować współpracę międzynarodową w zakresie lotów kosmicznych.
Podczas gdy Sowieci używali psów, Amerykanie pracowali z małpami. To jest Baker. ( Domena publiczna )
Smelaya (Odważna), przeciwstawiła się jej imieniu, uciekając na dzień przed planowaną premierą. Została jednak znaleziona następnego ranka i odbyła udany lot z Malyshką (Babe).
Za nimi podążała Smelaya (Odważna), która przeciwstawiła się swojemu imieniu, uciekając dzień przed planowanym startem. Została jednak znaleziona następnego ranka i odbyła udany lot z Malyshką (Babe). Kolejnym uciekinierem była Bolik, której udało się uciec na kilka dni przed lotem we wrześniu 1951 roku. Jej następcą – o haniebnej nazwie ZIB, skrót od zamiennika zaginionego bolika – był pies uliczny znaleziony biegający po barakach, w których przeprowadzano testy. Pomimo braku przeszkolenia wykonał udany lot i wrócił na Ziemię bez szwanku.
W czerwcu 1954 inny pies o imieniu Lisa poleciał na wysokość 100 km z towarzyszem o imieniu Ryzhik (Ginger), szczęśliwie wracając. Żaden z nich nie miał do czynienia z traumą wyrzutu w powietrzu na wysokości 85 km, tak jak zrobiły to Albina i Tsyganka (Cyganka). Para wylądowała bezpiecznie, a zaangażowani naukowcy zauważyli, jak dobrze Albina poradziła sobie z podróżą.
W 1957 r. radzieccy naukowcy byli gotowi na coś bardziej śmiałego – lotu orbitalnego. Sputnik został wystrzelony 4 października 1957 r. w burzy rozgłosu, iskrzącej pewnego rodzaju kryzys w Stanach Zjednoczonych. To wywołało wyścig kosmiczny i doprowadziło nie tylko do powstania NASA, programu Apollo i lądowań na Księżycu, ale także ogromnego wzrostu finansowania nauki.
Radziecki przywódca Nikita Chruszczow, w całości, odwilż , postanowiła zwiększyć presję na USA, więc Sputnik już miesiąc później pojawił się Sputnik 2 – misja wyniesienia żywego stworzenia na orbitę. Sowieci nie mieli czasu na zbudowanie technologii przywracającej statek, więc od początku było wiadomo, że wybrane zwierzę zginie w kosmosie.
Sporządzono długą listę dziesięciu psich kosmonautów, którą następnie zredukowano do krótkiej listy trzech. Byli to Albina, która wyleciała już z 85 km; pies o imieniu Mushka (Mała mucha); i wspomniana Kudryavka, która zaimponowała trenerom swoim spokojnym, cichym zachowaniem w obliczu symulowanych stresów.
Ten wyrównany temperament przyniósł jej zaszczyt zostania pierwszym zwierzęciem na orbicie i przemianowano ją na Laika (Barker). Na kilka dni przed startem była trzymana w wyściełanym module, w którym miała lecieć, miał wystarczająco dużo miejsca, by mogła wstać i położyć się, i dał jej dostęp do specjalnie zaprojektowanej odżywczej galaretki, która była bogata w błonnik.
Psy były trzymane w wyściełanych pudełkach na czas podróży, co zapewniało im miejsce do stania lub siedzenia i zapewniało im dostęp do jedzenia // Użytkownik: HPH CC BY-SA 3.0
Przed startem została pokryta roztworem alkoholu i pomalowana jodem w miejscach, w których czujniki były połączone ze skórą, aby monitorować bicie jej serca, ciśnienie krwi i inne zmienne biologiczne.
Chociaż Laika z pewnością dotarła żywa w kosmos, nie jest jasne, jak długo żyła po tym.
3 listopada 1957 r. Łajka wystartowała z kosmodromu Bajkonur i została pierwszą istotą, która okrążyła Ziemię. Start odbył się gładko, a jej kapsuła weszła na orbitę eliptyczną, okrążając planetę z prędkością 29 000 km/h i wykonując pełny obrót co godzinę i 42 minuty.
Chociaż Laika z pewnością dotarła żywa w kosmos, nie jest jasne, jak długo żyła po tym. Pierwotnie ogłoszono, że została uśpiona zatrutym jedzeniem kilka dni po rozpoczęciu misji, ale ta historia została później zmieniona. Najwyraźniej zmarła szóstego dnia podróży, gdy skończył jej się zapas tlenu.
Laika na rumuńskim znaczku pocztowym. Domena publiczna
Jednak w październiku 2002 roku, 45 lat po jej podróży, okazało się, że Laika najprawdopodobniej zginęła kilka godzin po wystrzeleniu z powodu przegrzania i stresu spowodowanego niemożnością oddzielenia się komponentu rakiety od kapsuły.
Oleg Gazenko, jeden z naukowców, którzy pracowali na misji, powiedział w 1998 roku, że żałuje, że wysłał Łajkę na śmierć.
Oleg Gazenko , jeden z naukowców, którzy pracowali nad misją, powiedział w 1998 roku, że żałuje, że wysłał Łajkę na śmierć. Praca ze zwierzętami jest dla nas wszystkich źródłem cierpienia. Traktujemy ich jak dzieci, które nie mogą mówić, powiedział. Im więcej czasu mija, tym bardziej przepraszam. Nie powinniśmy byli tego robić… Nie nauczyliśmy się wystarczająco dużo z tej misji, aby usprawiedliwić śmierć psa.
Niemniej jednak misja była kolejnym wielkim sukcesem Sowietów i program kosmiczny był kontynuowany. Jednym z najczęściej podróżujących psów był Otvazhnaya (Odważny), który towarzyszył psu o imieniu Śnieżka (Płatek Śniegu) w przestrzeni suborbitalnej 2 lipca 1959 roku, zanim w tym roku wykonał pięć kolejnych udanych lotów.
28 lipca 1960, Bars (Snow Leopard) i Lisichka (Little Fox) zostały wybrane do podążania za Laiką na orbitę, ale obaj zginęli po tym, jak ich rakieta eksplodowała zaledwie 28 sekund w sekwencji startu. Ta katastrofa wywołała spore poruszenie w sowieckim programie kosmicznym, ponieważ problem, który spowodował eksplozję, został rzekomo naprawiony.
Następna strona
.jpg){kind=link}
