Poezja i gry wideo mogą nie wydawać się oczywistymi towarzyszami. Ich stereotypy raczej nie oznaczają całowania kuzynów: gry w khaki, broń odbezpieczona; Poezja w berecie, patrząca przez okno na jelenia. Jednak te dwie formy sztuki spotykają się w nowy i nieoczekiwany sposób, z rosnącą liczbą programistów i pisarzy współpracujących, dzielących się pomysłami i tworzących projekty, które podnoszą kurz w obu obozach.
Zobacz powiązane Desire Machines: Jak urządzenia do noszenia, takie jak Apple Watch, łączą się z językiem mody i seksu Cyfrowe dystopie: wywiad z artystą Lawrencem Lekem Czym jest Minecraft? Odkrywamy globalne szaleństwo, w którym zarówno dzieci, jak i dorośli są uzależnieni od wirtualnego budowania bloków Dom mojej matki
Przyjrzeliśmy się idei znaczenia strofy, dosłownie, pokoju, do którego można wejść, powiedzieli. Postrzegaliśmy strukturę wiersza jako coś, przez co można się poruszać i odkrywać, coś, co można zbudować i rozebrać. Eksperymentowaliśmy z ideą labiryntu, jako ruchu przez strukturę, która zaczyna się i kończy w tym samym miejscu, ale pozostawia podróżnika w jakiś sposób odmienionego.
Zwiedzanie pokoi w Dom mojej matki czujesz się tak, jakbyś rozdzielał każdą zwrotkę, próbując poskładać wskazówki razem – tylko po to, aby ten cel został zasłonięty, gdy dryfujesz do następnego odłączonego obszaru. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że wiersz inspirowany jest doświadczeniem Bennett w opiece nad śmiertelnie chorą matką i przeżywaniu na wpół zapomnianych wspomnień z życia ukochanej osoby, mapowanie wiersza w ten sposób ma sens.
Inne gry bawiły się podobną relacją między tekstem a przestrzenią. Droga Esther by The Chinese Room przenosi gracza na wyspę na Hebrydach i odkrywa losowo wybrane fragmenty listu podczas przemieszczania się między obszarami. Poszedł do domu by Fullbright mapuje narrację na pustą rodzinną rezydencję poprzez wpisy w dzienniku. Irracjonalne gry” BioShock opowiada o upadku podwodnego miasta Rapture za pomocą zebranych taśm audio. Pomoc w opowiedzeniu historii za pomocą skrawków tekstu to jedno, ale kiedy masz utwór, który celowo bada nakładanie się gier i poezji, jak uzasadnić obie strony tego związku? Co jest pierwsze, wiersz czy gra?
W tym utworze związek międzyMinecrafta wiersz był integralną częścią sposobu, w jaki się rozwijał, powiedzieli Bennett i Clarke. Chociaż temat utworu i końcowy tekst nie były czymś zaplanowanym, w trakcie badania idei pomieszczeń i ruchu w wierszu stało się jasne, że chcieliśmy stworzyć coś, co miałoby znaczenie, co nie stało się pochodną ani aspekt gry lub poezja.
Poeci i gracze
Wprowadzając wiersz w światMinecraftsprawia, że projekt Bennetta i Clarke’a wyróżnia się z perspektywy gier, aby lepiej zrozumieć, w jaki sposób Dom mojej matki trzyma się jako wiersz Zapytałem wydanego przez Fabera poetę Jacka Underwooda, co z tego zrobił.
To było zabawne, powiedział mi. Związek między pokojami i wierszami jest tak stary, jak idea zwrotek, a przemawia do mnie poczucie, że wiersze działają na zasadzie poety tworzącego siedlisko dla wyobraźni czytelnika, więc miło było zobaczyć ten pomysł nieco dalej, dosłownie.
(Powyżej: Jack Underwood)
Kiedy zapytałem Underwooda, jak poradziłby sobie z tworzeniem gry jednego ze swoich własnych wierszy, wyjaśnił, że udział gracza będzie miał duży wpływ. Powiedział, że zapewni pewne parametry, takie jak słowa i kształt wiersza, ale zachęci również graczy do manipulowania środowiskiem, aby dostosować się do własnych uczuć i doświadczeń.
Chciałbym spróbować rozwinąć ideę, że wiersz jest dialogiem, który opiera się na uczestnictwie czytelnika. Być może gdyby czytelnik nic nie zrobił, świat stałby się czarny. […] W zasadzie podoba mi się pomysł eksploracji wiersza lub antologii całkiem dosłownie. Myślę, że gra może lepiej pasować do antologii: pokój na wiersz. To może być fajne.
Jak zauważył Underwood, myślenie o wierszu jako przedmiocie, który opiera się na uczestnictwie, nie jest nowym pomysłem – słowa na stronie potrzebują czytelników do ich przeczytania, a każdy czytelnik wnosi umysł pełen indywidualnych myśli i skojarzeń. Połącz ten aspekt poezji z interaktywną naturą gier wideo, a będziesz miał okazję naprawdę pobiec z ideą wiersza jako dialogu. Jednak są z tym problemy. Na przykład, oto jeden z wierszy Underwooda, zaczerpnięty z Dotacjaczasopismo .
przesyłaj pliki z komputera do Androida wifi
Poemat miłosny
Ulice wyglądają, jakby chciały smażyć jajka
na siebie. myślę o tobie i idę
swędzenie od niego. Ciągle spodziewam się krwawienia z nosa
na gorącym, żółtym chodniku. Każda myśl jest
mucha konia. Kiedy Cię tu nie ma, koncentruję się
o bezpiecznym dostaniu się gdzieś; a kiedy dojdę do
w bezpiecznym miejscu, przegryzam dzień, aż wrócisz do domu.
Skoro zagłębiamy się w uczestnictwo graczy, jak moglibyśmy z tego zrobić grę? Jeśli, jak sugerował Underwood, pójdziemy całkiem dosłowną trasą, może stworzylibyśmy wirtualną ulicę wyłożoną żółto-żółtymi płytami. Wiersz jest odczytywany. Co powinien zrobić gracz? Może powinni skoncentrować się na dotarciu w bezpieczne miejsce, jak mówi wiersz, a kiedy tam dotrą, gra się skończy. Ale co, jeśli nie? Co się stanie, jeśli gracz zdecyduje się pozostać na ulicy i polować na muchy konne? Jeśli doświadczenie ma być dialogiem, czy gracz nie powinien mieć nic do powiedzenia? Ale jeśli tak, to czy zmienia to wiersz?
(Powyżej: Gone Home by Fullbright)
Słowa na stronie mają pewien stopień stabilności. Kiedy masz wiersz, który może być – być może w bardzo dosłownym sensie – formowany, kształtowany i ciągnięty w różnych kierunkach przez graczy w wirtualnym środowisku, jak zapobiec wypchnięciu pierwotnej intencji poety z gry? A jeśli wiersz zostanie wyrzucony z kąpielą, czy ma to jakiekolwiek znaczenie?
Czy to nadal wiersz, jeśli nie ma słów?
Jednym z programistów, który wymyślił odpowiedzi na te pytania, jest Tom Betts. Podczas swojego doktoratu Betts zbudował serię projektów, które badały związek między grami a wzniosłością – ideą wywodzącą się z uczucia podziwu i przerażenia, jakie daje bycie blisko czegoś znacznie większego od siebie, niezależnie od tego, czy ta rzecz jest czymś fizycznym jak góra lub coś abstrakcyjnego, jak pojęcie czasu.
W jednym z projektów Betts, W ruinach Gracz trafia na proceduralnie wygenerowaną wyspę, pokrytą gotyckimi ruinami w stylu romantycznych pejzażystek. Gracz musi ominąć te ruiny, dotrzeć do centralnej wieży, a w miarę postępu gry odczytywane są fragmenty starożytnego rzymskiego wiersza.
Próbowałem znaleźć poetycką narrację lub ramę, aby przekazać abstrakcyjne pojęcia gry (idee wzniosłości, permutacji i algorytmów), powiedział mi Betts. Poemat epicki Lukrecjusza, O naturze rzeczy pasował idealnie, ponieważ porusza tematykę tworzenia generatywnego i nieznanego celu, które badałem w swojej pracy. Fragmenty wiersza są rozrzucone po świecie gry i ujawniane w miarę postępów gracza. To sprawia, że doświadczenie wiersza jest trochę jak remiks, w taki sam sposób, w jaki architektura świata jest remiksowana i przebudowywana za każdym razem.
Dla Bettsa istnieją dwa sposoby patrzenia na poezję w grze. Z jednej strony mamy poezję Lukrecjusza, która wygląda jak wiersz, brzmi jak wiersz i pachnie jak wiersz. Z drugiej strony masz algorytmy, które składają się na samą grę. Betts porównał strukturę słów i zwrotek na kartce ze strukturą symboli składających się na kod. Poezja zajmuje się strukturą w sposób, w jaki większość prozy nie jest, odzwierciedla to pewne aspekty projektowania i programowania gier, w których byty i działania są powtarzane i porządkowane, aby zbudować ogólne doświadczenie, powiedział.
(Powyżej: W ruinach Toma Bettsa)
Gracz może być w stanie odkrywać i poruszać się po świecie W ruinach , ale kod, który dyktuje częściowo losową strukturę krajobrazu gry, jest ostatecznie strukturą, której doświadczamy. To sposób patrzenia na dialog między graczem a poetą, który zasadniczo przekształca poetę w rolę dewelopera. Stawia poetę w roli architekta, a gracza w roli mieszkańca. Poeta buduje dom, ale gracz może przesuwać meble.
Hidetaka Miyazaki Bloodborne i Mroczne dusze serie to świetne przykłady gier, które działają w ten sposób. Tekst mówiony jest bardzo mały, a zamiast tego historia i relacje w świecie gry są opowiadane za pomocą obiektów, szczegółów otoczenia i mechaniki rozgrywki. Ale czy opowiadanie historii w ten sposób jest tym samym, co opowiadanie wiersza?Francuski poeta Paul Valéry napisał kiedyś: Poezja to proza, tak jak taniec to chodzenie. Zastanawiam się, jak to równanie działa w wirtualnych światach.
Tak czy inaczej, jedną rzeczą, której Bennett i Clarke, Underwood i Betts wydają się unikać, jest niezdarne łączenie literatury i gier. Jeśli poeci i programiści chcą współpracować, potrzeba czegoś więcej niż przypinanie jednego medium do drugiego. „Chciałbym widzieć [współpracę między poetami i programistami] w bardziej zintegrowany sposób niż poeci po prostu „podpisujący” rozgrywkę lub piszący teksty intro/outro, powiedział Betts. W poezji istnieje bogata historia niejednoznaczności i eksperymentów strukturalnych, które moim zdaniem dobrze sprawdzają się w przypadku pewnego rodzaju projektowania gier.
Zobacz powiązane Desire Machines: Jak urządzenia do noszenia, takie jak Apple Watch, łączą się z językiem mody i seksu Cyfrowe dystopie: wywiad z artystą Lawrencem Lekem Czym jest Minecraft? Odkrywamy globalne szaleństwo, w którym zarówno dzieci, jak i dorośli są uzależnieni od wirtualnego budowania bloków Łącząc siły, ucząc się, jak działa każde medium i zapożyczając je od obu, programiści i pisarze przekształcają role poety i programisty, czytelnika i gracza. Poprzez eksperymentowanie, niejednoznaczność i interakcję projekty takie jak
